حشيش

از گياه شاهدانة هندي مواد مختلفي به دست مي‌آيد كه به نام‌هاي حشيش، ماري جوانا،‌ علف، بنگ، گراس و جوينت شناخته مي‌شوند.

روش‌ مصرف:
1ـ تدخين: معمولاً حشيش را گرم مي‌كنند تا بصورت پودر درآيد و سپس آن را با توتون سيگار مخلوط مي‌كنند و درون كاغذ سيگار مي‌ريزند و مي‌كشند.
2ـ خوردن: حشيش را با شيرين با نوشابه مخلوط مي‌كنندو آن را مي‌خورند، مي‌جوند يا مي‌نوشند.

آثار مصرف حشيش:
تغيير در درك رنگ و صدا
افزايش اشتها
تند شدن ضربان قلب
قرمزي چشمها
اختلال حافظه، گيجي و بي توجهي به اطراف
به هم خوردن تعادل حركتي
علايم رواني شديد مثل شنيدن صداهاي غير واقعي، صحبتهاي نامربوط، رفتارهاي غير عادي، اضطراب و افسردگي
عوارض مصرف طولاني حشيش:
بيماريهاي تنفسي مزمن و سرطان ريه
نازايي در زن و عقيمي در مرد
از بين رفتن سلولهاي مغزي (پوك شدن مغز)
تشنج
اختلال رواني شديد و پايدار
كم شدن علاقه و انگيزه براي زندگي، شغل و روابط اجتماعي و خانوادگي .

آيا حشيش اعتياد آور است؟ بلي.

! برخلاف عقيدة رايج بين مردم كه فكر مي‌كنند حشيش باعث اعتياد نمي شود، "حشيش اعتيادآور است .كسي كه مدتي حشيش مصرف كند، به راحتي قادر به ترك مصرف آن نخواهد بود و در صورت مصرف نكردن دچار علايمي مثل اضطراب، بي قراري، بي خوابي، درد عضلاني، اسهال،‌ تهوع و استفراغ مي‌شود. از همه مهمتر اينكه ترك حشيش به علت فشار رواني شديد و احساس اشتياق فراوان براي مصرف بسيار مشكل است و مصرف ‌كنندگان بايد بدانند كه در صورت يكي دوبار مصرف كردن حشيش ممكن است به آن معتاد شوند.

ماري جوانا:
ماده‌اي شبيه توتون، سبز رنگ و زبر است كه به روش تدخيني مصرف مي شود.

چرس، گانجا، بنگ و روغن حشيش ساير موادي هستند كه از شاهدانه به دست مي‌آيند.

*************

هروئين

يكي از مشتقات نيمه مصنوعي مرفين است. هروئين پودر بسيار نرم و سفيد رنگي است كه اشكال بسيار ناخالص آن قهوه‌اي رنگ مي‌باشد. هروئين را درتكه‌هاي پلاستيك به شكل مخروطي بسته‌بندي مي‌كنند و سر آن را با آتش مي‌بندند. در اين حالت آب در آن نفوذ نمي‌كند و در مواقع خطر مي‌توانند آن را ببلعند و پس از دفع از آن استفاده كنند. وزن بسته‌هاي هروئين 5 سانتي‌ گرمي، ربعي (4/1 گرم)، 5/2 و 5 گرمي است. هروئين موجود در بازار معمولاً ا5 تا 10 درصد هروئين دارد و بقيه آن شير خشك، پودر بيكربنات و پودر گلوكز است.

روش هاي مصرف:
1ـ تدخين: در اين روش، هروئين را روي زرورق سيگار مي‌ريزند و از زير با دستمال كاغذي لوله شده و يا تكه‌هاي مقواي باريك كه با كبريت آتش زده شده باشد، كمي حرارت مي‌دهند و دود حاصل را از راه دهان بالا مي‌كشند. گاهي هروئين را با باربيتورات تركيب نموده و تدخين مي‌‌كنند كه به نام "شكار اژده" معروف است. وجود تكه‌هاي دستمال كاغذي لوله‌ شده نيمه سوخته يا تكه‌هاي باريك مقوا و يا زرورقي كه روية آلومينيومي آن سياه شده باشد علامت مصرف تدخيني هروئين است.

2ـ استنشاق (دماغي): در اين روش كه معمولاً توسط معتادان غير حرفه‌اي مورد استفاده قرار مي‌گيرد، هروئين را روي كاغذ صافي مي‌ريزند و با استفاده از اسكناس لوله‌ شده آن را از طريق بيني بالا مي‌كشند.

3ـ تزريق: در اين روش، هروئين را با آب ليمو، جوهر ليمو، يا قرص ويتامين C در قاشق حل كرده و كمي حرارت مي‌دهند. سپس از طريق سرنگ به زير جلد يا داخل وريد تزريق مي‌كنند.